Correo electrónico, Facebook, Twiter, WhatsApp,
etc. son consideradas ladronas de tiempo y Educación del movimiento ha sido
para mí un poco ladrona. Cada huequito era para buscar información, para
preparar una entrada, para mirar o comentar un blog. Los que mejor me conocéis,
ya sabéis que no ando sobrado de tiempo y es que con 2 niños y trabajando se
hace difícil sacar ese tiempo.
De cada asignatura lo que queda al final son
imágenes grabadas en el recuerdo, los contenidos sólo hay que saber dónde buscarlos.
Yo me quedo con ese profesor que nos saludó a todos, uno por uno, el primer día
de clase. “Este tío está loco”, pensamos más de uno, pero luego pudimos ver que
había algo de Pennac y su Mal de escuela en ese gesto. Me quedo con la foto del
día de la exposición de posters y lo orgullosos que estábamos todos con nuestro
trabajo. Me quedo con Penachioni, el no-eterno zoquete. Me quedo con Kent
Robinson al que ya conocía. Me quedo con La clase de los tramposos y con la
Educación prohibida, dos documentales que aportan muchas cosas a la educación. Me
quedo con los cuerpos danone. Me quedo con las gafas de sol que nos permitieron
ver al gorila. Me quedo con la técnica de los Puzzles de Aronson que nos dio
autonomía. Me quedo con ese 7 de mayo de 2014, ese día histórico donde nadie
nos tuvo que decir que nos pusiéramos a trabajar. Me quedo con el reto al
cambio, con mayúsculas y aquí me gustaría hacer un inciso, Víctor, te reto a
que sigas cambiando y que en el próximo cursos dejes que los alumnos sean los
que elijan uno de los temas de la asignatura.
Me quedo con los blogs de los compañeros, con
todos, porque todos aportan su granito de arena, pero en especial, por el
trabajo a lo largo del cuatrimestre, me quedo con el de Vicent, Manuel Jiménez,
Aitor (concreta), Miriam, Diego Arribas, Dani Morell, Alex Ramón, Virginia, ManelArnau, Olga, Paco Bayarri, Manel Tur y Víctor Primo.
Me quedo con mi blog, no solo por Lo + de To+,
pienso que detrás de cada entrada hay mucho trabajo, y algunas son ciertamente interesantes.
De hecho, Mal de escuela, confieso que lo he leído; Exposición de posters e
Informe Pisa: la clave está en el profesorado, han sido las 3 entradas más
visitadas.
Para finalizar, me gustaría añadir una cita de Mafalda:
“Sonamos muchachos! resulta que si uno no se apura a cambiar el mundo, después
es el mundo el que lo cambia a uno”.
Para mi nota final, dejaré esa responsabilidad a
mi experto particular, que sabe más de mis notas que yo mismo, Marc.
Tomás, es de llei reconeixer el teu blog com a blog de referencia per a molts de nosaltres i de segur que ho serà per al companys d´anys següents. Enhorabona!
ResponderEliminarPD: Ves pensant en deixar-te el look de´ls Mojinos, te quedaria de PM!
Moltes gràcies Paco. Hi ha molt de traball, però l'ha fet amb molt d'entusiasme. El teu també està molt be. He seguit totes les teues entrades. Crec que has fet un bon treball.
ResponderEliminarLa foto m'ha paregut el contrapunt ideal per a una cosa tan seria com l'autoevaluació. És d'un concert que varen fer al poliesoprtiu de Silla i s'ho pasarem d'alló més be.
No voy a abundar en alabanzas. Solo me sumo al mucho y merecido reconocimiento que te han hecho tus compañeros. A partri de ahora formas parte de los faros que guían en la noche (una reflexión: hace falta noche para que haya faros). BAstaría la cantidad y calidad de tu trabajo, pero creo que lo que hay que destacar es otra cosa: la pasión en (re)conocer y dar a conocer a tus compañeros, por nutrilos, nutrirte y nutrinos con ellos. Por lo que te felicito no es solo por tu seguimiento, sino sobre todo por la cantidad y calidad de comentarios en los blogs de tus compañeros. UN ejemplo de participación solidaria y generosa.
ResponderEliminarGracias.
Muchas gracias Víctor, pero muchas gracias a tí por hacernos ver que otra forma de educar es posible, por mover conciencias, por ayudarnos a volar....
ResponderEliminar